BENİM BEBEĞİM

Kız çocuklarının bebekle oynama yaşlarındayım, daha okula gitmiyordum..

O zamanlar, buralarda  saçlı ve gözleri açılıp kapanan bebekler çok pahalıydı ve babam bana çok istememe rağmen alamamıştı. Hani  derler ya ,insan her istediği heyecanı yaşayamaz diye, işte o zamanlar her istediğimin olmayacağı bilincine istemeden de olsa varmıştım..

Almanya'daki halam, çok sevdiğim kuzenimin saçlı bebeğiyle oynarken, gururumdan “ben de oynayayım mı” diyemeyen ve  onlara bakan hüzünlü küçük mavi gözlerimi görmüş.Tam bir sene sonra, onunki kadar heybetli olmasa da bana iki yandan saçları örülü, mavi gözlü güzel bir  bebek getirdi ve ben gene beklemenin mükafatını aldım..Daha sonraları, evimizin merdivenlerini çıkarken topukları ses çıkartan  kırmızı rugan ayakkabılarımı, ateş pilili etekliğimi ve ilk kırmızı ojemi, mahallemizdeki hem manifaturacı hem de cenaze levazamatçısı olan dükkandan özenle seçerken ki  gibi  ısrar etmeden, tutturmadan, şımarıklık yapmadan çocuk olgunluğu ile beklemenin mükafatlarını almıştım yine...
İki yandan saçları örülü,mavi gözlü bebeğim ilk geldiğinde öyle çok şaşırmıştım ki; annemin “kızım oynasana" telkinlerine rağmen,uzun süre koltuk örtülerini çıkarmadan araba kullananlar gibi bebeğimi kutusundan hiç çıkarmadan günlerce sadece seyrettim....Biliyordum çok istenen, çok beklenen şeylerin çabuk tüketilmemesi gerektiğini nedense..Uzun bir süre sonra çıkarıp oynamaya çalıştığımda da, bebeğim eskir mi, elbisesi bozulur mu, yanımdaki başka bir arkadaşımın canı çeker mi ve çekerse verir miyim endişeleri içinde yaşarken buldum kendimi çocuk aklımda..

Ve, hiç doya doya oynamadım bebeğimle.Son birkaç sene öncesine kadar. İlk günkü gibi sakladım bebeğimi (zaten ondan başka hiç saçlı bebeğim olmamıştı). Bir de babamın İstanbul'a gittiğinde aldığı ve benim uzun süre  sakladığım allı pullu, göz alıcı çarıklarım vardı bir türlü giymeye kıyamadığım..

İlk kızım doğduğunda vermedim bebeğimi, çünkü hep iki çocuk istemiştim ve ikinci çocukğum da kız olursa –ki kız oldu-  bebekle oynama yaşları geldiğinde görsünler istedim annelerinin yegane bebeğini .. İkisi de  bunu unutmayacak yaşa geldiğinde, çıkarıp özenle ilk günkü elbiseleri üzerinde, ( gerçi seneler elbisesinin renginden biraz ödünç almış, kumaşı da biraz seyrekleşmişti ama olsundu ) kurdeleleri saçında ama hiç yaşlanmamış bebeğimi önlerine koydum büyük bir gururla. Hatta annemin evinde yaptım bu işi ve hep bebekle orda oynamalarını, bebeğin orda kalmasını arzu ettiğimi söyledim.. Nedense, aynı atmosferde oynarlarsa benim yaşadığım mutluluğu, heyecanı yaşayacaklarını zannettim..Ama bu bebekten önce bir dolu ithal bebekleri olan ve hatta yatak odası, yemek odası(bu oyuncak için üç saat gezip büyük kızımın istediği marka olanı aradığımı hatırlıyorum )  ve nerdeyse kocaman bir bebek evleri olan  kızlarım umursamaz bir havayla peki dediler..

Ben okulların tatil olduğu  o yaz günü, çocukları bir hafta annemlerde bırakıp  işime geri dönmüştüm. Takip eden hafta sonu anneme gidip kapıyı çaldığımda, kızlarımı bir hafta görememenin özlemi içinde sarılacakken girer girmez kapının yanında yerde duran bebeğimi gördüm.Gülümsemem dondu dudaklarımda.Birden çocukluğum ağır bir trafik kazasına uğramış gibi hissettim. Bebeğimi tanıyamadım...Dudaklarına oje sürmüşler, elbiselerini keçeli kalemle boyamışlar hatta bebeği yıkıyoruz deyip bir kenara giysilerini atmışlar,örüklerini açmışlar, kırkmalarını makasla kısaltmışlar. Annem, benim için bu kadar önemli olan ve çocukluk  anılarımın belki de en önemlisini taşıyan bebeğim  için söz geçirememiş kızlarıma.
 
İşte orada, yaşamımda ne kadar özenle koruduğum nesne ya da kişiler varsa başkalarının hoyratça bunları tükettiğini hissettim.
Bu olay , geriye dönüp hayatımı sorguladığım küçük pencerelerden birini daha açmıştı bana...

Sabrın ve tutkunun en asilini taşırken ve bununla büyük gurur duyarken, senelerce sahip olduğunuz değerlerinizi bir üfürükle yıkıyordu birileri......
Ve bunları insan hayatında hiç  kimse çocuk masumluğu ile yapmıyordu...

Daha siz onunla yaşamaya, oynamaya, büyümeye, çoğalmaya başlamadan.....
 
Bence, çocuklarımıza bırakabileceğimiz en önemli miraslardan biri;   anılar ve kazandırılan değerlerdir ki bunlar yıllar sonra hatırlandığında dudaklarda oluşan  gülümsemenin  ve gözbebeklerindeki ışıltının nedenini  bilmenin keyfini yaşayabilsinler 

 Sevgiyle...